Aile ile gelecek arasında köprü olan çocukların ayakları maalesef yere sağlam basmıyor. Neden? Yetiştirilme gerekçeleri tamamen gelecek endişesi ve kötücül yarışların kurbanı olmuş olmalarından. Tabiatla ve sosyal hayattan, insan ilişkilerinden iç içe olmaktan uzak çocuklar kendi başlarına karar almada zorlanmaktadırlar. Ancak birilerine dayanarak ve dayanmak zorunda kalarak hayatlarını idame ettiriyorlar.Kendi başına kalamayan, kendi başının çaresine bakamayan çocuklar bir şeyler üretmekten ortaya bir ürün koymaktan muzdaripler. Bütün bunların altında yatan sebepler, çocuğa duyulan yoğun ve bilinçsiz sevgi ve bunun karşılığında gelen yoğun ve boğucu ebeveyn talepleri. Bu taleplerin çoğunluğu çocukların fıtratını ters yüz etmekte Allah’ın emaneti olan bu sevimli insan yavrularını bir süre sonraebeveynler için doğru olanama çocuklar için yanlış olan eğitimler neticesinde ki emanet bilincini ihmal etme noktasına getiriyor. Kendi hayallerini yaşayamayan ebeveynler çocukları üzerinden yeni bir hikâye yazmaya ve yaşamaya başlıyorlar. Yani yarına bıraktıkları hikâyelerini çocukları üzerinden tamamlamak istiyorlar. Ebeveynleri tarafından projelere dönüştürülmüş çocuklar gittikçe kendi olma ihtimallerinden uzaklaşıyorlar. Çünkü yetişkinler kendi marazlarını tamir ve tadilat yapmak için kendi çocuklarını bilinçli ya da bilinçsiz bir yarış atı olarak görmekten geri durmuyorlar. Çocukların ihtiyacı olan koşulsuz sevgi, merhamet, bol oyun ve eğlenmek yerine ebeveynler kendi gururlarını okşayacak beklentilerini minik omuzlara acımasızca yüklüyorlar. Bu istekleri yerine getirmeyen çocukların son durakları ergen- çocuk psikiyatrlar oluyor. Aşırı akademik eğitim dayatması hatasına düşen ebeveynler bu zavallı çocukların yeteneklerini görmezden gelerek ve adeta yetenek cellâtlığı yaparak akademik zorlamalara evlatlarını kurban vermektedirler. Sabah’ın erken saatlerden gece yarılarına kadar dershane ve kurs köşelerinde testlerin, koçların, yetmezmiş gibi özel ders veren öğretmenlerin prangalarında yorgun, argın ve bir o kadarda bu dayatmalardan kurtulma mecburiyeti ile ebeveynlerini tatmin etme çabasına giriyorlar. Tabi ki ebeveynlerin savunmaları hazır ben bütün bunları senin için istiyorum gibi başlayan cümleleri, tersten okursak benim için istiyorum’ yorumlayabiliriz. Bu gibi duygu sömürüleriyle de çocukların direnç mekanizmaları kırılıyor. Çocuk gece yarısı eve geldiğinde “hoş geldin, günün nasıl geçti, sağlığın nasıl, bugün Allah için ne yaptın?” soruları yerine “bugün kaç soru çözdün, koçun belirlediği soru sayısının altına düşmedin değil mi?” gibi sorulara muhatap olmaktadırlar. Ebeveynler çocuklardaki keşfedilmeyi bekleyen yetenekleri görmezden geldikleri gibi bir daha diriltmemek üzere gömüyorlar. Ebeveyn için çocuğun iyi bağlama çalması, iyi futbol oynaması, iyi bir resim çizmesinin hiç önemi yok. Akademik derslerden iyi test çözmesi, deneme sınavlarında iyi notlar alması daha önemli. Bunun sonucunda ise çocuklar maalesef eğitim sisteminin dayattığıstandart başarı kalıpları altında ezilen çocuklara dönüşüyorlar. Çocuklarını yarış atı gibi koşturan ebeveynler aslında çocuklarının bu süreçte ki başarıları ile değil kendilerinin bu koşuşturmalarla nasıl başarılı oldukları hissini yaşıyorlar. Ebeveynlerin en büyük handikapları çocukları başarısız olduklarında kendilerini toplum nazarında başarısız sayılacaklarmış algısına kapılmalarıdır. Çocukların ve kendi hayatlarının ne kadar hızlı geçtiğini ve çocukların ilerde çocukken oynadıkları oyunlardan geriye bir anılarının olmadığını unutmaktadırlar. Geriye sarıp sarıp durduklarında ah edip vah ederek zamanı geriye döndüremeyeceklerini anlayacaklardır ama iş işten çoktan geçmiş olacak tabi ki. Hızla geçen bu zaman diliminde çocuklarımızın çocukluklarına dair anılar biriktirelim.